سلام

من برهان محمودی هستم. دانشجوی ارشد ارتباطات دانشکده صداوسیمای قم. یکی از چند هم‏کلاسی صاحب این وبلاگ. اولین مقاله‏ام را با این پرسش نخ‏نما و تکراری و مسخره، ولی مبتلابه شروع می‏کنم. هرچند که همه دانشجویان و فارغ‏التحصیلان ارتباطات همواره با این مسأله دست به گریبانند، اما تا به حال نه کسی از نظر عملی و نه از نظر علمی در مقام پاسخ‏گویی به آن برنیامده است. البته خود من هم نه قصد آن را دارم تا پاسخ دادخواهی خودم را بدهم و نه توان علمی و اجرایی آن را دارم تا این درد کهنه را درمان کنم. فلذا من هم علی‏الظاهر به خیل عظیم پرسندگان این سؤال درمی‏آیم! ولی باطنن این وبلاگ کوچک آنقدر قدرت دارد تا در سطح دانشکده دست به کار عظیمی بزند و بتواند مدیران دانشکده را مجاب کند تا برای حل مشکل ناتوانی فنی(لطفن نخوانید ناتوانی جنسی!) بچه‏های ارتباطات دانشکده خودمان چاره‏ای بیاندیشد. صدالبته که مدیران دانشکده و رئیس آن که استاد و رفیق خودمان هم هست، برای حل این معضل از ما مشتاق‏تر است.

قبل از توضیحی درباره اینکه چگونه می‏توان این مشکل را حل کرد، باید توضیح مختصری درباره دانشکده‏ها و گرایش‏ها رشته ارتباطات در سطح کشور بدهم.

ارتباطات مانند رشته پزشکی یا اقتصاد نیست که در همه دانشکده‏ها یک سری منابع و کتاب‏های استاندارد جهانی وجود داشته باشد و همه دانشجویان آن یک چیز را بدانند. رشته ارتباطات به دلیل آنکه گستردگی زیادی در دنیا دارد و ما از آنها بسیار عقب‏تریم، هر دانشکده‏ای سرفصل‏های مخصوص به خود را با گرایش مورد نظر خود ارائه می‏کند. مثلن دانشکده صداوسیما یا دانشگاه امام صادق(ع) یا دانشگاه باقرالعلوم(ع) و یا دانشگاه‏های تهران و علامه هر کدام با دیگری زمین تا آسمان فرق دارند. حتی بچه‏های دانشکده صداوسیمای قم و تهران هم با هم متفاوتند!!!

به طور مثال در دانشکده ارتباطات دانشگاه علامه که چندسالی است از دانشکده علوم اجتماعی آن مستقل شده، دانش‏آموختگان روزنامه‏نگارترند از بچه‏های دانشگاه تهران که رشته ارتباطات آن هنوز زیرمجموعه دانشکده علوم اجتماعی است و از نظر مسئولان دانشکده آن که همه جامعه‏شناسند، این رشته طفیلی علوم اجتماعی است و دانشجویان و فارغ‏التحصیلان آن را به چشم یک کارشناس علوم اجتماعی در زمینه رسانه می‏دانند نه یک کارشناس رسانه! به همین دلیل است که بچه‏های دانشگاه تهران پس از دوره کارشناسی ماندن در دانشگاه و ادامه تحصیل تا مقطع دکتری را بیشتر خوش دارند تا جذبیت در بازارکار را! به خلاف بچه‏های علامه که عمدتن از همان دوره دانشجویی در مقطع کارشناسی، مشغول کار روزنامه‏نگاری می‏شوند ـ اگر بازارکاری باشد! ـ.

اما بچه‏های امام صادق(ع) حکایت دیگری دارند. ارتباطاتی‏ها همه‏گی جذب بازار می‏شوند، ولی نه کار عملی؛ بلکه مدیریتی! اینها چون پسوند دانشگاه اما صادق(ع) را با خود دارند، دیگر نیازی به داشتن تجربه عملی ندارند! بلکه سازمان‏هایی چون صداوسیما، وزارت خارجه، شهرداری تهران(معاونت‏ها و بخش‏های فرهنگی هنری آن در نگاه کلانش!)، سازمان بورس، وزارت نفت، نیرو، بازرگانی، اقتصاد، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، سازمان حج‏وزیارت و خلاصه هر سازمان فرهنگی و هنری پولداری که یک سر آن به خارج از کشور مرتبط است، دراختیار تام بچه‏های فارغ‏التحصیل دانشگاه امام صادق(ع) قرار دارد! سمت‏هایشان نیز از مدیریت روابط عمومی بگیرید تا مدیریت تبلیغات و بازاریابی و یا ریاست شبکه‏های رادیویی  تلویزیونی و یا مدیریت‏های رده دوم و سوم این سازمان‏ها.

دانشکده صداوسیما چون متعلق به سازمان است، اوضاع آنها متفاوت‏تر است. کمی در زمینه عملی دستشان بازتر و محوری که همه دور آن می‏چرخند، رسانه ملی است. چندان دغدغه بازارکار را ندارند؛ ولی همین هم خودش معضلی است. اینکه دانش‏آموختگان گرایش‏های نامربوط جای فارغ‏التحصیلان گرایش ارتباطات هم‏نام با آن رسته شغلی را اشغال می‏کنند و درنتیجه جایی برای محق آن شغل نمی‏ماند، مسأله تازه‏ای در دانشکده صداوسیما و سازمان نیست! ولی به هرحال "شغلک"ی هست که تا حدودی هم مرتبط با رشته تحصیل شده است! این از نظر عملی دانشکده؛ از نظر علمی هم که عرض کردم بیشتر سرفصل‏های ما در دانشکده صداوسمیای قم، مرتبط با رسانه‏های دیداری وشنیدرای است؛ به خلاف دیگر دانشکده‏ها و گروه‏های ارتباطات که مربوط به رسانه‏های مکتوب و یا حداکثر الکترونیکی و سایبر هستند. البته این مسأله به هیچ وجه مایه برتری و یا فخر بر دیگر ارتباطاتی‏ها نیست؛ زمینه کاری ما در رسانه ملی اقتضا می‏کند تا به سراغ رسانه‏های دیداری و شنیداری برویم.

خیلی زیاد شد. می‏خواستم مختصر توضیح بدهم که نشد! انشاءالله بقیه‏اش بماند برای مقاله بعدی. در مقاله بعدی همچنین قصد دارم تا دانشکده صداوسیمای قم و رشته ارتباطات آن که گرایشش پژوهش در ارتباطات با موضوع رسانه‏های دینی است، را بیشتر برایتان معرفی کنم.